Stilte is schaars. Er zijn kaarten van Nederland waarop je kunt zien waar het nog helemaal stil is. Die plekken zijn er echter bijna niet meer. We leven in een dichtbevolkt land en bijna overal is achtergrondgeluid aanwezig.
Stilte is ook schaars in onze levens. We jagen vaak door de dagen heen. Er is veel dat onze aandacht vraagt. Het vreemde is dat we, juist op momenten dat we even tot rust, verwerking en bezinning kunnen komen, weerstand ervaren om tot rust te komen. Herkenbaar? Voordat je het weet voed je jezelf met de prikkels die je mobiele telefoon je gewillig opdient. Het aanbod is eindeloos en wij kunnen onszelf moeilijk beperken. Het lijkt wel een volksziekte, dat we zo moeilijk tot rust en stilte komen. We doen dat onszelf aan. Vaak willen we anders, maar de aantrekkingskracht van onrust is blijkbaar sterker dan die van rust. De weg naar onrust is gemakkelijk, de weg naar rust kost moeite.
Psalm 131 vertelt ons over een gespeend kind, een kind ‘dat de borst ontwend is’. Het spenen van een kind, dat wil zeggen het afronden van de periode van borstvoeding, vond plaats in het tweede of derde levensjaar van een kind. We moeten dus denken aan een peuter, die enerzijds de wereld verkent maar anderzijds zo graag de toevlucht zoekt in een innige knuffel bij mama.
David zegt in Psalm 131 dat zijn hart niet hoogmoedig is, dat zijn ogen niet trots zijn, dat hij niet wandelt in dingen die te groot en te wonderlijk voor hem zijn. Want dan kom je niet tot rust. Je overvraagt jezelf, je neemt je grenzen niet in acht. ‘Voorwaar’, zegt hij, ‘ik heb mijn ziel tot rust en tot stilte gebracht, als een kind dat de borst ontwend is, bij zijn moeder.’ Zoals een peuter rust en veiligheid vindt in de omhelzing van zijn moeder, zo is David thuis bij God. Hij moest zijn ziel, zijn innerlijk, tot rust en stilte brengen. Daar hebben we ook zelf onze verantwoordelijkheid in. Het bijzondere van ons mensen is dat we onszelf aan kunnen spreken: ‘Wat buigt u zich neer, mijn ziel, en bent u onrustig in mij?’ (Ps. 42:6). ‘Zeker, mijn ziel, zwijg voor God, want van Hem is mijn verwachting’ (Ps. 62:6).
In dit EH-Magazine gaat het over stress- en burn-outklachten. Daarmee hebben we een actueel onderwerp te pakken, omdat onderzoeken laten zien dat deze klachten toenemen, zeker onder jongeren. Dat is ook niet vreemd. De nieuwe generatie kent geen leven meer zonder mobiele telefoon en permanent online zijn. Je kunt jezelf eindeloos laten overprikkelen. Daarnaast zijn de zorgen van het leven ook niet minder geworden. Ook dat geeft onrust. Het is nu eenmaal gemakkelijker om weg te vluchten in een wereld van filmpjes en prikkels dan om tot rust te komen bij God. Maar er is niets mooier en belangrijker dan dat we in de stilte tot rust komen bij God. In de stilte worden we geconfronteerd met onszelf en dat is heilzaam. We leren er ook dat God trouw is, dat ons leven in Zijn hand is, dat we leven mogen van Zijn genade en trouw in Jezus Christus, en dat aan Hem de toekomst is.
